Wissels zorgen voor ommekeer bij Heren 2
Heren 2 speelde zaterdag thuis tegen VoCASA. Met de setstanden 25-21, 24-26, 27-25 en 25-22 werd het 3-1 en daarmee een feestje voor Dynamo. Lees het wedstrijdverslag van trainer/coach Jorg Radstake.
Wissels zorgen voor ommekeer in attractief en goedbezocht duel
Na een (voor buitenstaanders) verrassende overwinning in het laatste uitduel stond afgelopen week -door de rol van veel Heren 2-spelers als coaches- meer in het teken van het verwerken van de teleurstellende resultaten tijdens de Nederlandse Open Jeugd Kampioenschappen (NOJK). Het nut en de noodzaak om met elkaar werk te maken van onze (aller)jongste jeugd wordt dan ook zichtbaar. Toch is het niet zo ‘slecht’ gesteld met de herenlijn, want de geweldige opbouw in niveaus (promotieklasse, 3e divisie, 2e divisie en topdivisie) met bijna alleen maar door de club opgeleide spelers laat zien dat we wel dicht tegen de top aanzitten. Taak voor ons om in de eerstvolgende thuiswedstrijd tegen VoCASA wél (weer) te presteren. Het duel kantelde meerdere malen door de ingewisselde spelers, maar uiteindelijk was het dé dag van SV Dynamo. Onder toeziend oog van een groot aantal supporters uit Nijmegen en het toejuichende thuispubliek, werd het dit keer óns feestje. Niet alleen wij, maar ook Dames 2 en Heren 3 wisten met dezelfde cijfers van de hoogste teams van de club uit Nijmegen te winnen. Met de setstanden van 25-21, 24-26, 27-25 en 25-22 werd het 3-1 en géén puntverlies.
Daar waar we in de voorbereiding om moesten gaan met het later aanwezig zijn van de spelverdeler door autopech bij de sporthal van VoCASA (dat we in eerste instantie toeschrijven aan de leeftijd dan aan manipulatie) stonden we vlak voor de warming-up stil bij het nummer “We are the champions” (als resultaat van ons spel). Nadrukkelijk werd duidelijk dat de manier waarop we de strijd aan wilden gaan met “Jezt geht’s loos” beter op z’n plek was. De boodschap was blijkbaar zichtbaar, want vanaf het eerste fluitsignaal waren we gefocust. Met een ongelooflijke drive, hetgeen ook zorgde voor een hoge mate van onrust, dwongen we de anderen tot het maken van fouten. Het verschil was echter groter dan de setstand (25-21) deed vermoeden, want we zijn gestopt na het tellen van 7 servicefouten. Ook de servicewissels, die mijn collega-coach inbracht leken bijna effect te hebben.
Met dezelfde instelling en uitvoering van de gemaakte afspraken, bouwden we in de tweede set al snel een ruime voorsprong op. Echter op de tussenstand van 12-6 in ons voordeel viel de draadloze Wifi-verbinding uit. Dit oponthoud leek ons niet zozeer te beïnvloeden, maar op de tussenstand van 18-14 stokte ons -tot dan toe- verrassende spel wel. In een tweetal rotaties, met wederom succesvolle wissels aan Nijmeger zijde, slonk de voorsprong en op 24-25 achter verzuimden we zonder blokkering zelf te scoren en werd zelfs even -na de beslissing van de eerste scheidsrechter- aan “match fixing” gedacht. De emotie over het verlies van de voorsprong en de set met een miniem verschil (24-26) werd zichtbaar getoond, maar gelukkig hebben we ons weten te beheersen. Beide scheidsrechters zijn namelijk aardige lui en in staat om kritisch te reflecteren op zichzelf. Niet alleen bij het nemen van beslissingen (het momentum), maar juist bij het reageren op het daaropvolgende gedrag (emotie) is sprake van een leerproces ten opzichte van onze vorige ontmoeting.
VoCASA leek het duel gekanteld te hebben, want al snel keken we in de derde set tegen een achterstand aan. Onderling raakten we ‘uit contact’ en (re)ageerden op alles en iedereen om ons heen. Dat er als coach “iets” moest gebeuren, was overduidelijk en er moest iemand opgeofferd worden. Het -al vroegtijdig in deze set- inbrengen van een andere spelverdeler (uit H3) had het gewenste effect: iedereen in het veld zette een stapje meer én het spelpatroon veranderde. De ‘big points’ werden vol overtuiging gescoord en met twee lastige services door een middenman, die overigens aanvallend en blokkerend geen stempel op de wedstrijd kon drukken, kregen we de beloning van hard (als collectief) werken: 27-25. Zo wordt maar weer eens duidelijk dat je ook op een ander vlak het verschil kunt maken!
Tevreden? Dat zeker nog niet! Toch leek het alsof we achterover konden leunen. Na 1-4 en 2-6 werd maar weer eens (over)duidelijk dat we alleen ons niveau halen als we het gedrag en de emotie (beleving) laten zien dat bij sport hoort. Met een geweldig lange servicebeurt van de invallende spelverdeler werd de achterstand in één beurt weer naar een voorsprong omgekeerd (10-8). Ook de tweede invaller -naast één van de twee startende passer/lopers- uit het derde herenteam gaf een toegevoegde waarde, zonder dat er overigens een aanwijsbare reden was om de vaste waarde op het midden te wisselen. Met een combinatie van H2- en H3-spelers (drie om drie) sloten we deze laatste set met 25-22 winnend af. Niet de coach maar de wissels zorgden vandaag voor de ommekeer. De complimenten, die ik na afloop in de kantine ontving, wil ik hierbij graag geven aan degenen die het verdiend hebben: Sander den Hollander, Lasse Jonker en Peter Langevoort. Niet alleen door hun aandeel in deze wedstrijd, maar ook door hun bijdrage tijdens de trainingen. Zo kunnen we game-like (blijven) trainen, zelfs met een eigen selectie van maar 8 spelers.
De kunst is om ook nu met een pauze van 14 dagen (twee vrije zaterdagen) de stijgende lijn vast te houden. Wekelijks het sportplezier te uiten, ons spel te structureren (afspraken maken, delen en afstemmen) en gezamenlijk de verantwoordelijkheid (over) te nemen. We zijn er nog niet, maar we beseffen wel steeds vaker wat er voor nodig is om onszelf te ontwikkelen. Voor de eerstvolgende wedstrijd (zaterdag 12 maart) reizen we naar het hoge Noorden om in de late avond (19.30 uur) te spelen tegen Dio Bedum, de nummer 2 van de ranglijst.